zSHARE - 90210.s02e08.hdtv.xvid-2hd.flv

zSHARE - 90210.s02e08.hdtv.xvid-2hd.flv

don't want to

Ik geloof dat ik het zojuist heb uitgemaakt met mijn vriendje. Ik geloof ook dat ik niet binnen nu en een week op zal kunnen houden met huilen. Ik voel.. zo ongelofelijk veel. Ongeloof, opluchting, pijn, verdriet.. En ik voel het vooral allemaal zo groot, alsof er gigantische golven op je af komen en je overspoelen, keer op keer op keer. Een golf van dit en een golf van dat. Tot ik overloop en huil. Ik kan het niet geloven. Misschien is het wel niet waar. Misschien is het wel stom, misschien is het beter zo.

Dit was onze tweede keer, en het ging zo ongelofelijk veel beter dan onze eerste keer. Maar het was gewoon niet goed genoeg. Ik dacht dat ik mezelf had gevonden, en dat ik mezelf zou kunnen blijven. Bij hem. Maar het kon niet. Ik veranderde langzaam maar heel zeker weer terug naar mijn oude, enge, schreeuwende, flippende, jaloerse, aanstellerige, hysterische zelf. En ik heb zo'n immense hekel aan dat meisje. Ik wil niet zijn zoals zij. Ik ben geen monster. Maar dat werd ik wel.

Twee weken geleden was ik nog dolgelukkig omdat ik mijn een na laatste sessie had gehad bij mijn psychotherapeut. Maar het eerstvolgende wat ik deed was compleet losslaan. Ik ben er blijkbaar nog lang niet klaar voor. Terwijl ik echt dacht van wel.

Vroeger, voelde ik me wel eens gek. Niet raar gek, maar echt gek in mijn hoofd. Gesticht gek. Toen zocht ik hulp. En als ik me dan weer gek voelde, had ik altijd iets aan de gedachte dat er iets aan werd gedaan, ik had hulp, het kwam goed met mij. Toen voelde ik me steeds minder vaak gek. Maar nu, voel ik me weer steeds vaker gek, en dan grijpt het me naar de keel, dat die drie jaar hulp daar nog steeds niets aan heeft gedaan. Dat Trudi denkt dat ik weer in orde ben. Terwijl het op sommige momenten voelt alsof ik echt in een dwangbuis thuis hoor.

Maar misschien is het nog niet te laat. Misschien kan ik nog beter worden. Misschien kan ik weer het meisje worden dat ik wil zijn. En misschien, heel misschien, ook nog ooit met hem.

I tink.. aww I forgot

Ik heb het nog nooit zo niet-druk gehad. Ik hoef helemaal niks. Ofja, ik moet werken en rijlessen. Maar dat is het dan ook helemaal. Natuurlijk moet ik ook een hoop van mezelf, het is alleen een beetje jammer dat ik nooit zo goed naar mezelf luister. Net als Alice in wonderland. Ze geeft zichzelf altijd zo'n goede raad, ze volgt hem alleen nooit op. Ik word zo ongelofelijk lui van het niks-doen, dat ik niet weet of ik er nog ooit mee op kan houden. Maar het word zomer, en het mooie weer zorgt ervoor dat iedereen zin krijgt in leuke dingen doen! Afgelopen drie weekenden liepen over van de leukigheid. En schrijven over leukigheid is nou eenmaal veel minder belangrijk/makkelijk/leuk. Leukigheid moet je gewoon Doen. En verdrietigheid is fijn om weg te schrijven.

Gelukkig kan ik al mijn positieve energie kwijt in mijn laatste ontdekking;
I tink... aww I forgot

you, me, lying on a field of grass in the rain

De kleine gelukkigheidjes, die maken het leven mooi. Sommige dingen zijn niet voor niets cliché. En behalve het feit dat ik echt heel heel veel van hem hou, me mijn leven zonder hem gewoonweg niet wil, laat staan kan voorstellen, is het ook meer dan heerlijk om iemand te hebben die jou geluk momentjes schenkt. En minstens even fijn, al dan niet beter, dat ik voor hem gelukjes kan maken. Vroeger was er zo'n liedje; het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen. Ik kan het zo mee neuriën, en mijn oma zingt het voor me in mijn hoofd.
Ik moet er af en toe mee dealen dat ik niet meer stapelverliefd ben, en dat ik altijd een enorme twijfelaar zal blijven. Maar dit zorgt er wel weer voor dat ik de rest van de tijd nog veel meer geniet.

maybe so, maybe no

Ik weet het niet. Af en toe weet ik het gewoon allemaal niet zeker. Dan denk ik, wij zijn niet voor elkaar gemaakt, dat wist ik de vorige keer ook al. Voor het uitging dacht ik altijd, wij horen niet bij elkaar, we moeten hiermee stoppen, het maakt ons allebei kapot. Maar ik kon niet stoppen, want ik hield van hem. Ik weet nog hoe opgelucht ik was toen het uiteindelijk toch uitging, alsof er kilo's van me afvielen. Want hoe fijn het ook was allemaal, onze relatie werd overheerst door de minder fijne dingen.
Twijfel.
Of het wel slim is om opnieuw te beginnen, of ik dit wel echt wil, of ik dit wel echt voel. Misschien is mijn lijf me wel gewoon voor de gek aan het houden, wil ik de knuffels, de aandacht, de lieve, fijne, leuke dingen. En denk ik daarom dat ik hem wil.
Misschien, heb ik wel geproefd van iets dat beter is, iets dat wij nooit kunnen of zullen hebben. En kan ik daarom geen genoegen meer nemen met wat ik nu krijg. Misschien is het om diezelfde reden ook wel echt niet genoeg, misschien stel ik me gewoon aan en moet ik blij zijn met wat er wel is. Misschien passen we dan niet zo goed op/aan/over/met elkaar als we zouden willen, maar horen we gewoon bij elkaar. En zullen we ervan moeten maken wat we kunnen. Misschien passen we dan niet zo goed op/aan/over/met elkaar dat het niet genoeg is. Dat het slimmer zou zijn om iemand anders te zoeken, die wel bij mij past. Maar hij past bij mij! Hij is een van de weinige mensen die me vaak begrijpt. Hij is mijn maatje, mijn liefste, mijn verknipte en slordige. En ik zou niet zonder hem kunnen leven, bij die gedachte alleen al word mijn keel dichtgeknepen. Maar soms, krijg ik het even doodsbenauwd van het bij hem zijn, het bij hem horen. Dus wat denk je dan, misschien moeten we wel gewoon vrienden zijn. Maar ik zou niet weten hoe, wij zijn nooit vrienden geweest, altijd meer, altijd anders. Misschien wijzen al deze twijfels er wel op dat ik er sowieso beter mee kan stoppen.
Maar aan de andere kant weet ik nog dat ik het ooit uit heb gemaakt met de allerliefste jongen van de hele wereld om hetzelfde soort twijfels, en dat ik nog nooit zo'n liefdesverdriet heb gehad.

To do;

Een heel veld pluizenbollen wegwensen.

Een jaar vrijwilligers werk doen in een ver, mooi en interessant land.

Niet alleen prachtige maar ook heerlijke taarten leren bakken.

Een eigen huisje hebben dat er precies zo uitziet als ik het hebben wil.

Een lieve poes regelen om bij mij te wonen.

Mijn tatoeage laten zetten.

Uitvogelen wat ik nou eigenlijk wil gaan worden als ik later groot ben.

M'n haar weer mooi lang laten groeien. (ik kan net weer een staartje! yeey)

Een geweldig verjaardagsfeestje vieren voor mijzelf.

Een supervette outfit bedenken voor mijn superhelden feestje vanavond.

sleepyhead

Ik ben blijven zitten. Ofja, ik ga blijven zitten. Maar het is in ieder geval zeker nu. Wat op zich wel fijn is. Want nu heb ik de rest van het jaar 'vrij'. En ik had het voor deze vakantie veeeeeel te druk. Bij mijn oude baantje hadden ze verbouwt, bij mijn nieuwe baantje is mijn bazin een stresserige griekse, op school ging alles mis, mijn oude baas ging dood, ik moest de hele tijd vergaderen voor JongNederland, het werd mooier weer dus ik wilde de hele tijd leuke dingen doen, ik maakte ruzie met mijn vriendje, en lag weer lekker overhoop met mezelf.

En toen, zucht, pauze, stilte. Ik blijf zitten, grote last van mijn schouders. Ik ben gewend aan de nieuwe zaak, en functioneer gelukkig weer fatsoenlijk, mijn stresserige griekse bazin heeft al een paar keer sorry gezegd omdat ze zo snauwt, dus ik hoef niet meer bang te zijn dat ik een afschuwelijk slechte serveerster ben, ik heb nu alle tijd om te vergaderen, en het ook weer leuk te vinden, mijn vriendje is de liefste, er zijn een hoop leuke feestjes, en het word op een bepaald punt wel weer zo'n mooi weer dat ik bruin kan gaan worden. Rust in mijn lijf, rust in mijn hoofd.